استقلال وکلای دادگستری از نگاه جامعه

غروب روز یکشنبه حوالی ساعت 18 ،میدان فاطمی به سمت میدان گلها شاهد ازدحام ماشین هایی بود که همکاران وکیل را جلوی تالار بزرگ اجتماعات وزارت کشور پیاده می کرد، وکلا، کارآموزان، خرد تا کلان،پیر و جوان خود را به محل برگزاری مراسم می رساندند. به جرات می توان گفت در هیچ سالی تالار وزارت کشور این همه وکیل دادگستری را که جهت «شرکت درجشن استقلال کانون وکلای دادگستری» و پاسداشت روز وکیل گردهم آمده بودند به خود ندیده بود. حضور پرشور همکاران در این جشن انرژی خاصی ایجاد، انرژی که ناشی از قدرت و اتحاد آنها و تبلور استقلال در وجودشان تجلی یافته بود.اما در این بین یک مواجهه بسیار جالب، تا ساعت ها فکرم را مشغول خود کرد.زمانیکه به درب ورودی تالار بزرگ وزارت کشور رسیدم شخصی مرا بسمت خود فراخواند .به رسم ادب نزدش رفتم،پیر مردی بسیار منظم و خوش پوش . دست چروکیده امامهربانش را به سمت من دراز کرد ،پس از احوالپرسی سوال کرد جشن استقلال کانون وکلای دادگستری کجاست؟!گفتم نزدیک است،من هم به آن سمت می روم .گفت من وکیل نیستم مرا راه می دهند؟گفتم خیر پدرجان.فقط وکلای دادگستری می توانند داخل شوند مگر اینکه دعوت شده باشید.از سر کنجکاوی دلیل حضورش را پرسیدم،اشک از چشمانش جاری شد و گفت :« آمده ام تا استقلال را از وکلا نگیرند استقلال وکیل همانقدر لازم است که استقلال قاضی .استقلال وکیل ضامن امنیت دستگاه قضایی است. وکیل مستقل و غیر وابسته با امنیت خاطر از فرزندان این مرز و بوم دفاع خواهد کرد. به همین خاطر آمده ام تا در استقلال وکلا شریک باشم» نگاهی به وی کردم و به ایشان گفتم پدر به شما قول می دهیم که هرگز به استقلال کانون وکلا و وکلای کانون خدشه ای وارد نخواهد آمد.با وی خداحافظی کردم تا خود را هر چه سریعتر به جشن استقلال برسانم. وقتی به بیرون نگاه کردم، پیرمرد را دیدم جلوی درب بزرگ ورودی تالار ایستاده با همان صلابت و البته آرامش خاطر …استقلال وکلای دادگستری فقط برای وکلای دادگستری ارزشمند نیست بلکه برای جامعه و مردم نیز بسیار ارزشمند است.به امید آن روز که خیال جامعه در قبال استقلال کانون وکلای دادگستری راحت شود و در این زمینه دغدغه ای نداشته باشند.